Van schrootjes tot het plafond naar ultiem droomhuis

Een geschikte woning vinden is tegenwoordig niet gemakkelijk. Na een actieve zoektocht van 1,5 jaar vond ik dan toch echt mijn droomhuis. Al moest er wel even door alle schrootjes worden heengekeken.

Verkocht!

‘U heeft het huis te danken aan uw enthousiasme’ wist de makelaar mij te vertellen. De verkopers hadden die dag 18 bezichtigingen gehad en er stonden voor de daarop volgende dagen nog 14 bezichtigingen gepland. En toch verkocht de eigenaar het huis aan mij. Voor 7,5k euro onder de vraagprijs. De makelaar liet duidelijk merken dat hij de keuze van de eigenaar onbegrijpelijk vond. Maar anderzijds vond hij het ook vermakelijk: hij had dit nog niet eerder meegemaakt.

Minimale voorbereiding

Die ochtend had ik het huis samen met de verkopende makelaar als eerste bezichtigd, na mij zouden er die dag nog 17 volgen. Ik was al 1,5 jaar actief op zoek naar een woning en had (schat ik) al meer dan 100 woningen bekeken. Mijn budget was niet heel groot, maar met 4 kinderen heb ik wel ruimte nodig.

Bijna iedere week bezocht ik meerdere woningen op de vrijdagochtend, zo ook deze bewuste dag. Mijn voorbereiding op deze bezichtiging was dan ook minimaal: ik wist dat de vraagprijs binnen mijn budget lag en dat de wijk leuk was. Daar bleef het bij…

Schrootjes, schrootjes en nog meer schrootjes

Bij het opengaan van de deur blonk een donkerbruine tegelvloer mij tegemoet en op de linker en rechtermuur zag ik schrootjes tot aan het plafond. Nee, correctie: tot en met het plafond.

De verkopende makelaar liet mij eerst de woonkamer zien. De jaren ’70 schouw met donker-eiken rand bleek geen openhaard te hebben. De foto op Funda was wat misleidend: de openhaard met brandend haardvuur bleek een soort scherm te zijn met continu de beelden van een wakkerend vuur. De makelaar vertelde dat het scherm ter overname was. Oke. Even een nachtje over slapen.

De stadstuin was donker. Donkere muren en een wasrek van 3 x 3 m ontnam verder ieder zicht. We besloten maar binnen te blijven. De keuken had 6 hoeken en was okergeel, met bruin geflambeerde tegels. Middenin de keuken stonden 2 wasmachines. Aan de linkermuur was een opvallend grote boiler geplaatst, met allemaal leidingen dwars over de muur en het plafond.

De badkamer bleek in dezelfde jaren ’70 stijl als de keuken te zijn (dat dan weer wel) en alle slaapkamers waren hardblauw of knalgeel geverfd. Op zowel de 1e als 2e verdieping bleek geen toilet te zijn (‘Had u de advertentie niet goed gelezen mevrouw’). En de eigenaren bleken de stijl van de benedenverdieping consequent te hebben doorgevoerd in de rest van de woning: ook op de 1e en 2e verdieping zaten schrootjes tegen de muren en plafonds.

Verliefd op het huis

Maar mijn hart ging sneller kloppen. Ik zag openslaande deuren naar een gezellig stadstuintje en op de 1e verdieping nog authentieke jaren ’30 deuren. Ik werd enthousiast van de hoge plafonds en het verhaal van de makelaar dat er in de schouw wel een kanaal zat dus dat dit zou zijn om te bouwen tot een openhaard. De keuken vond ik met zijn 6 hoeken eigenlijk wel speels en het huis zou met zijn 5 slaapkamers ideaal zijn voor ons gezin. Ik kreeg kriebels, wilde dit huis gewoon kopen, het voelde goed. En dat liet ik ook heel duidelijk blijken, al wist ik natuurlijk dat je tijdens een bezichtiging niet moet laten blijken hoe graag je een huis wil hebben. Maar ik kon niet anders, ik was gewoon verliefd. En dan wil je dat delen.

De klapper…

De echter klapper kwam toen ik naar mijn auto wilde lopen en de makelaar verbaast vroeg of ik de garage niet wilde zien. Garage? Direct aan de keuken vast bleek een garage te zitten, waar je alleen buitenom naar toe kon. De ruimte stond vol met een enorme stellage van het rolluik, opslag en de fietsen. Niet gehinderd door enig bouwkundig inzicht (later bleek dat hier nog wel wat haken aan ogen aan zaten, maar dat had ik gelukkig niet voorzien) riep ik meteen dat ik een opening met deur zou laten maken tussen de keuken en de garage en dat dit de perfecte speelkamer zou worden voor de kinderen.

Bij het weggaan verzocht ik de makelaar vriendelijk om de volgende kijkers die dag de garage niet te laten zien. Ik ga er vanuit dat hij zich hier netjes aan heeft gehouden :).

De rest is geschiedenis. Mijn 4 kinderen en ik zijn al 3 jaar heel gelukkig in ons jaren ’30 huis in deze gezellige wijk in Breda. En die speelkamer, die is er gekomen!

Dit blog is geschreven door Annemiek. Zij woont, samen met haar 4 kinderen, in een jaren ’30 woning in Breda.

De passie voor interieur heeft ze altijd gehad en ziet ze ook bij haar dochters terug. Haar stijl is licht en fris, waarbij de karakteristieke elementen van haar woning zeker niet mogen ontbreken.

Je kunt Annemiek volgen op Instagram @wonen.met.an